We beginnen het verhaal op woensdag 30 Juli 2024. Het is een normale werkdag als er in de middag plots een melding binnenkomt. Het betreft een Steppevorkstaartplevier in een gebied een klein half uurtje verderop. Ik was moe en aangezien ik deze soort in 2020 prachtig had gezien had ik niet zo heel veel haast er op af te gaan.
Eenmaal thuis aangekomen komt er meer informatie vanuit het veld en werd de vogel nog eens goed bekeken, het bleek een Vorkstaartplevier te zijn! Deze soort had ik nog nooit gezien en is nog een stukje zeldzamer dan die andere. Shit! Ik pak snel mijn spullen, zeg mijn pa dat ik wat later thuis ben met eten en vertrek.
25 minuutjes later kom ik aan en blijkt de vogel opgevlogen te zijn, maar nog wel in beeld. Ik pak snel mijn camera en weet nog net wat mooie platen te maken voor de vogel hoogte maakt en verdwijnt.
Een bekende vogelaar stond in de supermarkt toen de melding kwam en had besloten wat ijsjes mee te nemen voor iedereen, het was tenslotte een warme dag en het zien van de vogel moest natuurlijk gevierd worden. Gelukkig waren we net op tijd.
31 Juli, een dag later. Ik vertrek weer rustig naar mijn werk en genieten nog na van de waarneming van gister. Ik blijf mij verbazen hoe je zo onwetend je dag kan beginnen en niet wetende wat je allemaal gaat beleven die dag. Ook vandaag liep het weer totaal anders en kwam er weer een melding binnen. Ditmaal van een Indische Kievit onder in Zeeland. Erg zeldzaam aangezien dit pas het tweede geval voor Nederland betreft.
Ik probeer rustig door te werken en bekijk mijn opties voor de middag/avond om te kijken of ik er heen kan, het is namelijk wel anderhalf uur rijden.
Een paar uur later komt een tweede melding, ook in Zeeland, maar nu werd een Amerikaanse Oeverloper gezien. 7e geval voor Nederland. Dan begint het toch wel erg te knagen om zo’n dubbelslag te kunnen slaan. Gelukkig voor mij was het werk redelijk snel afgerond en mocht ik wat eerder vertrekken. Lucky me!
Ik kwam zo om iets na 17:00 uur aan, en zag de menigte al staan. Het was druk maar gezellig en stond zo opeens naar een, voor ons, hele bijzondere soort te kijken.
Dat zich hier een paar honderd meter verderop een Bijeneter kolonie bevond was goed geheimgehouden want ik heb ze, terwijl ik er praktisch onder stond, niet gezien of gehoord.
Na een uurtje rijden kom ik aan op de locatie waar de Amerikaanse Oeverloper zou moeten zitten. Er staan wel wat vogelaars met telescopen te turen maar er lijkt weinig actie. Hij zou ergens achterin moeten lopen maar het volle tegenlicht helpt ook niet mee. Er werd een vogel gezien waarvan gezegd werd dat het hem was, ik wil ze best gelijk geven maar voor mij was het niet duidelijk.
En daar sta je dan, kilometers van huis, kijkend naar een vogeltje waar je voor kwam. Maar ik voelde mij gewoon niet tevreden. Ja ik heb hem gezien maar heb ik hem ook herkenbaar gezien, nee niet echt. Blijf ik nog in de hoop op een betere waarneming of houd ik het hierbij. Wat als er geen betere waarneming meer komt, heb ik hem dan gezien? Allemaal vragen die mij op zo’n moment bezig houden.
Op de achtergrond hoor ik een Graszanger zingen, wat een leuke bonus is maar even niet waar ik op hoopte nu. Ik hoopte op duidelijkheid.
De tijd liep langzaam door, het was 20:45 uur geweest en de zon begon hard te zakken. Van die Oeverloper? Geen spoor te bekennen. Ja, de gewone, waarvan er een stuk of 8 liepen maar die had ik allemaal al minstens 20x bekeken in de hoop dat ze toch niet opeens stipjes op de borst hadden. En dan, precies op zo’n moment dat je eigenlijk op wilt geven en naar huis wilt gaan check ik toch nog één keer de groep. Ze lopen nu wat meer naar voren maar het licht wordt echt snel minder. Toch zie ik opeens midden in beeld eentje die stippen op de borst heeft en een stuk kleiner oogt. Ik knipper nog een paar keer maar hij loopt er toch echt! De Amerikaanse Oeverloper! Het kwam opeens toch goed en ook enkele andere vogelaars die hem nog niet gezien hadden kregen hem nog te zien. Wat een goedmakertje om hem dan zelf weer terug te vinden. Nu kan ik al helemaal tevreden naar huis.
De volgende dag doe ik nog even een avondrondje voordat ik op vakantie ga en doe dat in de Eendrachtspolder bij Zevenhuizen. Ik wilde even kijken hoe het er bij lag en of er kansen waren voor Waterrietzanger. Een soort die hier tegenwoordig jaarlijks gevonden wordt maar toch echt een uitdaging is om te zien, laat staan om zelf te vinden.
Aangezien wij 2 Augustus op vakantie gaan kan ik er hier weer niet veel tijd aan besteden er eentje te vinden. Ik spreek een bekende vogelaar die mij vertelt dat de kansen goed zijn en als ik tijd heb dat ik het gewoon moet proberen. De eerste adult was al gevonden dus er zouden er snel meer vogels moeten komen.
Bij thuiskomst pak ik snel de koffers in en ga naar bed.
Vrijdag 2 Augustus: De wekker staat om half 6, en om stipt 6 uur loop ik het gebied binnen. Ik ben in ieder geval de eerste vandaag, het weer is goed en begin rietkraag voor rietkraag af te speuren. Langzaam loop ik door het gebied heen, stop regelmatig op zoek naar bewegingen en onderzoek elke Rietzanger die ik tegenkom zorgvuldig op de kenmerken. Ik had het al een paar keer eerder geprobeerd maar het was me nog nooit gelukt er zelf eentje te vinden.
Ik loop nu zo’n 45 minuten door het gebied en kom aan op een plek met veel activiteit. Ik tel vanuit de verte al zo 4 Rietzangers en begin ze één voor één rustig te bekijken. Tussen het riet staat een wilgje waarin ze regelmatig terugkeren en dan redelijk goed te zien zijn. Terwijl mijn ogen hierop gericht zijn schiet er een wel erg gele rietzanger door mijn beeld. Shit! Wat was dat? Zou dat er een kunnen zijn??
Lichte paniek en adrenaline, waar is hij heen, zou het er een zijn? Gelukkig keert hij snel terug naar het wilgje en krijg ik hem op de foto. Ik sta toch echt overduidelijk naar een Waterrietzanger te kijken!
Ik stuur snel een foto van mijn schermpje in de appgroep waarna enkele andere vogelaars ook op komen dagen. Maar helaas wilde de vogel zich niet meer laten zien. Één iemand heeft hem nog kort gezien maar daarna was hij kwijt. Ikzelf heb er zo’n 10 minuutjes naar kunnen kijken maar het geluk en de euforie van het vinden van zo’n bijzondere en schaarse vogel zal wel wat langer duren dan dat. Het was de eerste 1e kalenderjaar die gevonden werd dit jaar en een fantastisch begin van mijn vakantie.
Ik rijd naar huis om de koffers in te laden en vertrek naar De Weerribben in Overijssel. Op de heenweg stop ik nog kort voor een Kleine Topper maar hij was niet heel geïnteresseerd in mij en lag lekker te rusten. Het was niet voor het eerst dat ik deze soort zag dus heb hem verder ook met rust gelaten.
Tijdens mijn vakantie had ik ook kwa vogels een beetje vakantie. Ik had zoveel meegemaakt in de week ervoor dat ik ook wel even mijn rust wilde pakken. Toch zag ik nog genoeg leuke soortjes en zeldzaamheden tijdens mijn verblijf.
15 Augustus: De twee weken vlogen voorbij zonder enige echte zeldzaamheden maar dan, op de avond voordat ik weer op huis aan moet wordt er bij Holwerd een Alaskastrandloper gevonden. Na de eerste in 2019 waar ik niet heen kon is dit pas de tweede keer dat deze soort Nederland aandoet en vanaf De Weerribben toch een stukje minder ver rijden.
De volgende ochtend ruimen we het huisje op, laden alle spullen in en vertrekken. Mijn ouders richting huis, ik richting Holwerd.
Bij aankomst is de vogel al wel gezien maar was een groepje vogels opgevlogen, en verderop weer geland. Ik pakte mijn scope en begon te helpen met zoeken. Het was nog best een uitdaging want hoe zoek je naar een vogel die je nog nooit eerder hebt gezien. Ik heb mij de avond ervoor wel een beetje ingelezen maar zo in het veld is dat toch anders.
Ik zie Tureluurs, Bontbekplevieren, Bonte Strandlopers, Steenloper. Er loopt genoeg maar deze herken ik allemaal. Misschien zit hij verder dan we denken en ik richt mijn beeld op het stuk slik achter de rij met paaltjes. Niet veel later krijg ik een klein strandlopertje in beeld, heel gedrongen, witte buik, forse snavel die licht afgebogen is aan het eind. Hij loopt achter de paaltjes! Roep ik, maar tegelijkertijd hadden de vogelaars hem verderop ook net in beeld gekregen. Na wat bewijsplaatjes geschoten te hebben begon de lange reis terug naar huis.
Zaterdag 17 Augustus: Zoals vaker op zaterdagavond spreek ik af met vrienden in eigen woonplaats, we steken de vuurkorf aan en praten gezellig wat bij over de vakantie.
Plots hoor ik in de verte een roepje wat mij gelijk de oren doet spitsen, zou het?
Terwijl ik voor mijn gevoel al genoeg had meegemaakt kwam er als afsluiting toch nog even een Kwak luid roepend recht over mijn hoofd gevlogen. Dat is dan weer het voordeel van de lange zomeravonden en tot lekker laat buiten zitten.
Pfoe, wat een weken. Ik zou bijna zeggen dat ik weer toe ben aan vakantie 😉
vdoorn.fotos 